Wieczór IX

Koncert Finałowy

28 września 2012 godz. 19:00

Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny (Żory - Rowień, ul. Wiśniowa 9)

Arvo Pärt (*1935)

Passio Domini Nostri Jesu Christi secundum Joannem (1982)

Program:

Arvo Pärt (*1935) - Passio Domini Nostri Jesu Christi secundum Joannem (1982)

Wykonawcy:

Chór Contento Core (przygotowanie: Maria Piotrowska-Bogalecka)

Matthias Lutzte (Drezno) - Jezus

Karol Kozłowski (Warszawa) - Piłat

Ewangeliści:

Karolina Brachman (Wuppertal) - sopran (biogram na str. 14)

Piotr Olech (Lublin) - alt

Stefan Gähler (Drezno) - tenor

Florian Günther (Hamburg) - bas

Martyna Pastuszka - skrzypce

Karolina Stalmachowska - obój

Mateusz Słomiany - fagot

Maria Misiarz - wiolonczela

Brygida Tomala - organy

Massimiliano Caldi (Włochy) - dyrygent

Contento Core Zespół Wokalny Contento Core to grupa osób, dla których muzyka jest nie tylko zawodową drogą ale przede wszystkim stanowi prawdziwą, zgłębianą wciąż pasję. Zespół działa od jesieni 2007 roku, koncertując na śląskich estradach. Na repertuar zespołu, który stara się stale poszerzać o nowe pozycje, składają się utwory sakralne i świeckie niemalże wszystkich epok: od renesansu po muzykę współczesną włącznie ze standardami muzyki rozrywkowej. Szybkość pracy przy jednoczesnej dbałości o perfekcję jest dla nas czymś jak najbardziej naturalnym, podobnie jak radość płynąca ze wspólnego śpiewania. Założycielem i kierownikiem artystycznym zespołu jest Maria Piotrowska-Bogalecka - absolwentka Dyrygentury Chóralnej oraz Edukacji Muzycznej katowickiej Akademii Muzycznej, a także. laureatka XI Ogólnopolskiego Konkursu Dyrygentów Chóralnych w Poznaniu.

Matthias Lutze swoje pierwsze muzyczne doświadczenia zdobywał w dresdeńskim Kreuzchor oraz chórze chłopięcym w Wiesbaden. Śpiew studiował w Musikhochschule Dresden „Carl-Maria von Weber" pod kierunkiem pedagogów takich jak Christiane Junghanns i Olaf Bär. Istotnych impulsów artystycznych udzielili mu również Charlotte Lehmann, Norman Shetler, Peter Kooij. Młody śpiewak koncertuje z takimi zespołami jak Collegium Vocale Gent, RIAS-Kammerchor, Lauttencompagney Berlin, Dresdner Kreuzchor, Batzdorfer Hofkapelle, Sächsischen Vocalensemble, Virtuosi Saxoniae, Dresdner Kammerchor, Akademie für Alte Musik Berlin oraz z Budapest Festival Orchester. Matthias Lutze często gości na festiwalach muzycznych Niemiec i Europy, m.in.: na Händelfestspielen (Halle), Bachtage w Poczdamie, Festival de Saintes, Dresdner Musikfestspielen, Uckermärkischen Musikwochen i na Praskiej Wiośnie, współpracując z wieloma wybitnymi dyrygentami, do których zaliczają się Philippe Herreweghe, Hans-Christoph Rademann, Matthias Jung, Wolfgang Katschner, Ludger Rémy, Roderich Kreile, Daniel Reuss, Marcus Creed, Iván Fischer und Helmuth Rilling, Matthias Lutze jest również cenionym interpretatorem pieśni (m.in. Schuberta, Schumanna, Wolfa, Eislera i Barbera), oraz dokonuje wielu nagrań CD, oraz dla radia i telewizji.

Karol Kozłowski - tenor, w 2007 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Gdańsku w klasie dr S. D. Kotlińskiego. Jest również absolwentem Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie. Uczestniczył w kursach mistrzowskich Ryszarda Karczykowskiego, Rolando Paneraia, Salvatore Fisichelli, Sylwii Geszty, Heleny Łazarskiej. W roku 2005 otrzymał II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Hariclea Darclee w Braila (Rumunia). Na profesjonalnej scenie zadebiutował jako student w 2003 roku (Don Curzio w Weselu Figara W. A. Mozarta, Opera Bałtycka); od tej pory wielokrotnie występował w teatrach operowych i salach koncertowych m. in. Filharmonii Narodowej (Uriel w Stworzeniu świata J. Haydna z Sinfonią Varsovią), Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, Filharmonii Świetokrzyskiej, Operze na Zamku w Szczecinie (Pieśni Hafiza K. Szymanowskiego). W 2004 roku wystąpił jako Oebalus w Apollu i Hiacyncie W. A. Mozarta w wersalskim Theatre Montansier. W prapremierze światowej opery T. Z. Kasserna Comedy of the dumb wife wystawionej siłami swej macierzystej uczelni kreował partię Simona Colline. Śpiewał jako tytułowy haendlowski Kserkses w Hamburgu-Bergedorf. W roku 2006 ponownie wystąpił na deskach Opery Bałtyckiej jako Mozart w operze M. Rimskiego- Korsakowa Mozart i Salieri, w reżyserii G. Chrapkiewicza - za tę kreację został nominowany przez środowisko trójmiejskich dziennikarzy do nagrody Sztorm Roku 2007 w kategorii muzyka klasyczna. Latem 2006 roku na VI Festiwalu Muzyki Kameralnej na Helu wraz z K. Popową-Zydroń wykonał cykl pieśni R. Schumanna Dichterliebe. W latach 2007-2009 był solistą Opery Wrocławskiej, w której zadebiutował jako Alfred w Zemście Nietoperza J. Straussa i gdzie wykonywał również partie: Tamina w Czarodziejskim flecie W. A. Mozarta, Almavivy w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego, Cassia w Otellu G. Verdiego i Archanioła w Raju utraconym K. Pendereckiego. Od roku 2009 związany jest z Teatrem Wielkim Operą Narodową. W styczniu 2011 zadebiutował w monachijskim Staatstheater jako Lindoro we Włoszce w Algierze G. Rossiniego.

Piotr Olech - kontratenor, ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Wokalno - Aktorskim Akademii Muzycznej im. St. Moniuszki w Gdańsku w klasie śpiewu prof. Piotra Kusiewicza. Jest także absolwentem Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Swoje umiejętności wokalne doskonalił podczas licznych kursów mistrzowskich u takich artystów, jak Paul Eswood, Kai Wessel, Stephen Taylor czy członków zespołu wokalnego The King's Singers. W latach 1995-2000 śpiewał w Kameralnym Zespole Wokalnym Cantus, z którym zdobył II nagrodę na Pierwszym Konkursie Muzyki Dawnej „Przeszłość dla przyszłości" w Warszawie oraz nagrodę za najlepszy debiut na VIII Festiwalu Muzyki Dawnej w Warszawie. Współpracuje z Warszawską Operą Kameralną, Krakowską Operą Kameralną, a także z polskimi i zagranicznymi filharmoniami oraz orkiestrami kameralnymi, m. in. Concerto Polacco, Concerto Koeln, Capella Cracoviensis, Czech Virtuosi, Wrocławska Orkiestra Barokowa, Solamente Naturali, Il Tempo, Ars Cantus, Harmonia Sacra, Consortium Sedinum. Koncertuje z takimi dyrygentami i instrumentalistami, jak Marek Toporowski, Paul McCreesh, Władysław Kłosiewicz, Andrew Parrott, Jan Tomasz Adamus, Paul Goodwin, Agata Sapieha, Roberto Balconi, Jarosław Thiel, Nicolas Parle, Jurek Dybał, goszcząc na znaczących festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą (Belgia, Czechy, Francja, Hiszpania, Holandia, Litwa, Niemcy, Portugalia, Słowacja, Włochy i in.). Piotr Olech ze szczególnym upodobaniem wykonuje muzykę barokową, jednak bardzo chętnie sięga po utwory klasyczne, wczesnoromantyczne, a także współczesne (ma na swoim koncie prawykonania utworów m. in. Pawła Łukaszewskiego). Dokonuje nagrań muzycznych dla Polskiego Radia i Telewizji. Brał również udział w nagraniach niemal 30 płyt CD dla takich wytwórni, jak CD Accord, DUX, Bearton. Trzy płyty zostały uhonorowane nagrodą przemysłu fonograficznego Fryderyk a kilka z nich otrzymało nominacje do tej nagrody. Równolegle z działalnością koncertową Piotr Olech zajmuje się pracą pedagogiczną. Jest adiunktem w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Prowadzi również kursy mistrzowskie poświęcone wykonawstwu muzyki barokowej.

Stephan Gähler - tenor, urodził się w 1975 roku w Brandenburg an der Havel. Od 1985 do 1995 był członkiem Dresdner Kapellknaben przy dresdeńskim dworskim kościele katolickim. Obok studiów w zakresie geografii Stephan Gähler pobierał prywatnie naukę śpiewu u prof. Trappe-Wiel w Dreźnie. W latach 1994-2007 związany był ze sławnym Dresdner Kammerchor prowadzonym przez H. C. Rademanna, współpracował również z najlepszymi zespołami wokalnymi takimi jak Gewandhaus-Kammerchor Leipzig, Kammerchor Stuttgart, RIAS-Kammerchor Berlin, Vocalconsort Berlin albo Collegium Vocale Gent, gromadząc doświadczenia w wielu stylach muzycznych. Ze szczególnym upodobaniem angażuje się Stephan Gähler w zespołowe i solowe projekty z muzyką XVI - XVIII wieku, występując m. in. z Cappella Sagittariana Dresden, Capella de la Torre, Ensemble Polyharmonique Berlin, Cappella Augustana Bologna, oraz lipskim zespołem Amarcord. Występuje również jako solista w dużych oratoriach barokowych i klasycznych (Pasje i kantaty J. S. Bacha, Oratoria G. F. Haendla itp.) Dużą część pracy niemieckiego śpiewaka dokumentują liczne nagrania CD, dla radia i telewizji.

Florian Günther - baryton, śpiew studiował w Hamburgu i Nowym Jorku. Obecnie uczestniczy regularnie w kursach mistrzowskich prof. Kurta Widmera (Basel CH), m.in. w salzburskim Mozarteum. Tam wziął też udział w kursie pod kier. Barbary Bonney. Pierwsze ważne doświadczenia na dużych scenach zbierał jako student w ramach programu „Forum Młodych". Od tego czasu brał udział w licznych projektach scenicznych, m.in. w: Opera stabile, Kampnagelfabrik, Theater im Zimmer i Operettenhaus w Hamburgu, Ruhrfestspiele Recklinghausen, Neuköllner Oper und Theater des Westens w Berlinie, angażując się we wszystkie gatunki teatru muzycznego. Obok opery jest Florian Günther cenionym interpretatorem repertuaru oratoryjnego (D. Buxtehude, G. F. Händel, J. S. Bach, J. Haydn, W.A. Mozart) i pieśniowego (R. Schumann, F. Schubert, J. Brahms). Z recitalami pieśni artysta koncertuje w Europie i USA. Dokonał również licznych nagrań dla radia, telewizji i filmu. Od roku 2010 Florian Günther współpracuje z Chórem Radiowym w Berlinie.

Martyna Pastuszka - wykonawstwem historycznym zajmuje się od 2001 roku. Po ukończonych w 2004 r. studiach w katowickiej Akademii Muzycznej jej osobowość artystyczną kształtował zespół Arte dei Suonatori oraz znakomici artyści, tacy jak: Barthold Kuijken, Martin Gester, Kati Debretzeni, Hidemi Suzuki, Rachel Podger, Eduardo Lopez Banzo, Herve Niquet, Alfredo Bernardini, Andrew Parrott, Konrad Junghanel, Enrico Gatti. Obecnie w swojej działalności artystycznej Martyna Pastuszka łączy rolę solistki, kameralistki oraz muzyka orkiestrowego. W Polsce współpracuje z orkiestrą Arte dei Suonatori, we Francji, z paryską orkiestrą Le Cercle de l'Harmonie. Od roku 2009 pełni funkcję koncertmistrza i solisty sztrasburskiej orkiestry Le Parlement de Musique pod kier. Martin Gester'a. Od 2010 roku jest koncertmistrzem orkiestry Capella Cracoviensis. Powołana do istnienia przez Martynę Orkiestra Historyczna {oh!} zainicjowała swoją działalność w marcu b.r. Wiadomo już, że będzie gościem przyszłorocznej edycji festiwalu Fide et Amore. Jest także współzałożycielem zespołu Parnassos istniejącego na scenie od 2001 roku. Wraz z polskim i europejskimi zespołami dokonała ponad 60 nagrań dla rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych m.in.: w Polsce, Niemczech, Anglii, Dani, Szwecji, Szwajcarii, Francji, TV Arte,TV Mezzo. Wiele spośród płyt CD oraz DVD nagranych dla wytwórni Naive,Bis, Channel Classics,Alpha,Ambronay,Sony, Ambroisie, Dux, PentaTone otrzymało wyróżnienia prasy muzycznej oraz zostało entuzjastycznie przyjęte przez międzynarodową krytykę muzyczną. Od 2007 roku prowadzi klasę skrzypiec barokowych Akademii Muzycznej w Katowicach.

Karolina Stalmachowska z wyróżnieniem ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie prof. Tomasza Miczki. Jest laureatką II nagrody na VII Ogólnopolskim Konkursie Zespołów Instrumentów Dętych w Warszawie w kategorii trio stroikowe oraz laureatką III miejsca (I i II nagrody nie przyznano) na III Międzynarodowym Konkursie Oboistów i Fagocistów w Łodzi. Od 2008 roku jest pierwszą oboistką Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, z którą odwiedziła m. in. kraje Zatoki Perskiej oraz odbyła podróż morską Darem Młodzieży do krajów skandynawskich. Ściśle współpracuje z orkiestrą Sinfonia Varsovia w charakterze pierwszego oboisty, a także jako solistka. Pracowała pod batutą wielu znakomitych dyrygentów: Jerzego Semkowa, Stanisława Skrowaczewskiego, Krzysztofa Pendereckiego, Kazimierza Korda, Marka Minkowskiego, Giancarlo Guerrero, Gabriela Chmury. Zagrała setki koncertów i dokonała szeregu nagrań nie tylko do archiwum Polskiego Radia ale również do wielu filmów. Jest współzałożycielką kwintetu dętego Arbore Art Quintet, w którym na co dzień spełnia się jako kameralistka, współpracuje także z Kwartetem Śląskim oraz Orkiestrą Kameralną Miasta Tychy - Aukso. Stawia także pierwsze kroki jako oboista barokowy oraz jako wykładowca na macierzystej uczelni.

Mateusz Słomiany ukończył z wyróżnieniem Państwową Szkołę Muzyczną I i II st. im. M. Karłowicza w Katowicach a w 2011 r. - również z wyróżnieniem - studia I st. w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach w klasie fagotu adt dr hab. Marka Barańskiego. Swoje umiejętności doskonalił także podczas kursów mistrzowskich prowadzonych przez Krzysztofa Fiedukiewicza, Oscara Bohorqueza, Valerego Popova i Vaclava Vonaska. W 2006 r. otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Katowice dla Wybitnie Uzdolnionych Uczniów Katowickich Szkół Artystycznych. W 2007 i 2009 r. ponownie został doceniony oraz nagrodzony przez Prezydenta Miasta Katowice w ramach programu „Promocja Młodych Twórców Kultury". W 2007 roku został stypendystą programu „Otwartej Filharmonii Agrafki Muzycznej". Od 2007 roku nieustannie znajduje się w gronie finalistów i półfinalistów oraz jest laureatem konkursów instrumentów dętych m.in. we Wrocławiu, Łodzi, Bytomiu. Jako solista i kameralista występował w ramach Śląskich Trybun Kompozytorów, Festiwalu Młodych Laureatów Konkursów Muzycznych organizowanego przez Instytucję Promocji i Upowszechniania Muzyki „Silesia", a także w Muzeum Karola Szymanowskiego willi „Atma" w Zakopanem. Współpracował z większością zespołów orkiestrowych na Śląsku: Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrą Kameralną Miasta Tychy „Aukso", Orkiestrą Muzyki Nowej, Orkiestrami Symfoniczną i Kameralną Filharmonii Śląskiej. W lutym 2012 r. zdał pomyślnie egzamin do niekwestionowanej w jakości Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach.

Maria Misiarz jest absolwentką Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach w klasie wiolonczeli. Od 2006 roku interesuje się wykonawstwem muzyki dawnej a w 2009 rozpoczęła studia w klasie wiolonczeli barokowej Jarosława Thiela w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu. Obecnie szlify muzyczne w tej specjalności zdobywa także pod kierunkiem Marka Caudle'a w katowickiej Akademii Muzycznej. Niezwykle ważną jest też współpraca oraz spotkania z uznanymi artystami sceny historycznego wykonawstwa muzyki: Markiem Toporowskim, Therese Goede, Marcusem Möllenbeck, Balázs Máté, Enrico Onofri, Lars Ulrik Mortensen, Béatrice Martin. Biorąc udział w rozmaitych kursach oraz projektach orkiestrowych i kameralnych miała zaszczyt współpracować ze znakomitymi dyrygentami i wirtuozami wiolonczeli, którzy ukształtowali jej estetykę i wyobraźnię muzyczną: Cecylia Barczyk, Jeroen Reuling, Adalbert Skocic, Gabriel Chmura, Michał Klauza, Marek Moś, Arturo Tamayo, Jacek Kasprzyk, Klaus Arp. Niezapomnianym przeżyciem było tournée z islandzkimi muzykami a także koncerty na Islandii z orkiestrą Sinfóníuhljómsveit Norðurlands, którą dyrygował Guðmundur Óli Gunnarsson

Brygida Tomala - jest absolwentką Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie ukończyła dwa fakultety - teorii muzyki oraz organów. Ukończyła również Studium Muzyki Kościelnej przy Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. Obecnie prowadzi klasę organów w Studium Muzyki Kościelnej oraz w Diecezjalnej Szkole Muzycznej II stopnia w Gliwicach i w Szkole Muzycznej II stopnia w Katowicach. Współpracuje z zespołem „Camerata Silesia". Jednocześnie jest organistką i chórmistrzynią w rodzinnej parafii św. Anny w Babicach. Od 15 X 1996 roku jest członkiem Międzydiecezjalnej Komisji do Spraw Liturgii, Duszpasterstwa Liturgicznego i Muzyki Kościelnej dla Diecezji Gliwickiej i Opolskiej. W czasie pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II na Górę Świętej Anny (21 VI1983) Brygida Tomala i Klaudia Romek pełniły zaszczytną funkcję kantorek wykonując, na przemian z 330-osobową scholą, antyfony nieszporne. Na pielgrzymkę Ojca Świętego do Gliwic (1999 r.) Brygida Tomala skomponowała antyfony nieszporne i przygotowała scholę dziecięcą. Brygida Tomala jako dyrygent ma znaczące osiągnięcia w pracy z parafialną scholą dziecięcą: I miejsce na Festiwalu „Cantate Deo '84" w Gliwicach, Puchar Przechodni „Sacrosongu '85" w Krakowie oraz z Chórem Parafii Św. Anny: Grand Prix na IV Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie (1998), wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Chórów Caecylianum w Warszawie (2002), wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Chórów „Cantate Domino" w Krakowie (2006).

 Massimiliano Caldi urodzony w Mediolanie, jest głównym gościnnym dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Śląskiej. W latach 2006-2010 pełnił funkcję kierownika artystycznego Śląskiej Orkiestry Kameralnej w Katowicach. W latach 1998-2009 był także pierwszym dyrygentem Orkiestry Kameralnej Milano Classica. Jest laureatem pierwszej nagrody na VI Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach w 1999 roku. Obecnie działa na polu muzyki operowej, jak i symfonicznej, głównie we Włoszech i Polsce. W Polsce regularnie koncertuje z Filharmonią Śląską, a ze Śląską Orkiestrą Kameralną brał udział w niektórych z najbardziej znanych polskich festiwali, m. in. w Łańcucie, Mikołowie i Górnośląskim Festiwalu Sztuki Kameralnej Ars Cameralis Silesiae Superioris. Na zaproszenie Antoniego Wita w styczniu 2010 ze Śląską Orkiestrą Kameralną wystąpił na estradzie Filharmonii Narodowej. Zaproszenie ponowiono na listopad 2011 roku, w stulecie urodzin Nino Roty. W Nowy Rok 2009 na tej estradzie poprowadził Orkiestrę Teatru Mazowieckiego. Regularnie współpracuje z Filharmonią Łódzką im. Artura Rubinsteina, w której m.in. ze swoim przyjacielem, wiolonczelistą Dominikiem Połońskim prezentował muzykę Olgi Hans. Wśród polskich orkiestr, prowadził Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Warszawie, Narodową Orkiestrę Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Krakowskiej im. K. Szymanowskiego, Orkiestrę Symfoniczną im. M. Karłowicza w Szczecinie, Orkiestrę Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, gdzie stale jest zapraszany, Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Rzeszowskiej. Przyjął zaproszenia i dyrygować będzie w filharmoniach Koszalińskiej, Dolnośląskiej w Jeleniej Górze oraz Toruńską Orkiestrą Symfoniczną i Polską Orkiestrą Sinfonia Iuventus. Współpracuje ściśle z Ambasadą Włoską w Warszawie oraz z Instytutem Kultury Włoskiej w Warszawie i Krakowie. We Włoszech współpracuje z Valle d'Itria Festival, Stowarzyszeniem Serate Musicali w Mediolanie i Maggio Musicale Fiorentino i regularnie pracuje nad muzycznymi programami teatrów w Novarze, Bolonii i Mantui. W Europie występował w salach koncertowych Wiednia, Linzu, St Petersburga, Amsterdamu, Baden-Baden, Bonn, Frankfurtu, Mannheim i Szeged. W Izraelu dyrygował Izrael Beer Sheva Sinfonietta Orchestra, a w Brazylii Orkiestrą Symfoniczną Santo André. Operowe dzieła, które prowadził od 1991 r. to m.in.: Orfeusz i Eurydyka Glucka, Cyganeria Pucciniego, Salome Straussa, Rigoletto, Traviata i Trubadura Verdiego, Cosi fan tutte i Wesele Figara Mozarta, Rapsodia Satanica i Cavalleria Rusticana Mascagniego, Cyrulika sewilskiego Rossiniego, Normę Belliniego, Carminę Buranę Orffa, I Due timidi i La notte di un nevrastenico Roty. Przyczynił się do ponownego przypomnienia dziewiętnastowiecznych oper Don Bucefalo i Re Lear Cagnoniego, prowadząc ich przedstawienia w Martina Franca podczas Valle d'Itria Festival w latach 2008-2009. Zwrócił się także ku operze współczesnej, dyrygując prapremierami m.in. Peter Uncino Tutina, Nevebianca Betty i La zingara Guerrera Nicoliniego. Firma Dynamic wydała CD z Salome, Don Bucefalo i Re Lear, nagranymi pod batutą Massimiliana Caldiego, zaś w roku 2009 DUX opublikowała płytę Little Big Music z utworami B. Brittena, G. Holsta, W. Lutosławskiego i W. Kilara nagranymi wespół ze Śląską Orkiestrą Kameralną. Od sierpnia 2012 r. pełni funkcję głównego Dyrygenta Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina w Gdańsku.

O kompozytorze i jego „Pasji"

Arvo Pärt (ur. 11 września 1935 w Paide) - estoński kompozytor muzyki chóralnej i instrumentalnej. Studiował w konserwatorium w Tallinnie pod kierunkiem Heino Ellera. Początkowo komponował w stylu neoklasycystycznym, następnie eksperymentował z awangardą. Po okresie przerwy stworzył oryginalny styl „tintinnabuli" (łac. dzwonek), którego nazwa pochodzi od podobieństwa muzyki do grających dzwonków. To podejście kompozytor tłumaczy następująco: Odkryłem, że wystarczy mi, gdy pięknie zagrana jest pojedyncza nuta. Ona sama, albo cichy rytm, albo moment ciszy - przynoszą mi wytchnienie.

Twórczość Arvo Pärta nie reprezentuje (jak niektórzy uważają błędnie) nurtu zwanego minimalizmem. Nawiązuje natomiast do hezychii (z gr. uciszenie), praktyk medytacyjno-ascetycznych mnichów ze Świętej Góry Atos. Twórczość ta oparta jest na redukcjonizmie mającym na celu stworzenie atmosfery kontemplacji właściwej dla tekstów, którymi kompozytor się posługuje, czyli najczęściej należącymi do religii i liturgii rzymsko-katolickiej. Jak sam kompozytor mówi, muzyka ta ma więcej wspólnego z wielowiekową tradycją chorału gregoriańskiego i polifonii renesansowej, niż z twórczością minimalistów amerykańskich, takich jak Steve Reich. Jednocześnie w warstwie estetycznej bliska jest założeniom koncepcji minimalistycznych, obecnych w nurcie XX-wiecznego nurtu „minimalizmu duchowego" (Gubajdulina, John Tavener), także pojawiających się w twórczości kompozytorów amerykańskich (Morton Feldman). Najprostsze formy muzyczne i skromne instrumentarium tworzą muzykę pełną pokory, a zarazem czystą i szlachetną. Dzieło Estończyka przeniknięte jest na wskroś subtelną metafizyką, stając się źródłem doznań mistycznych. Laureat m.in. Wielkiej Nagrody Kulturalnej Stowarzyszenia Estońskiego w Sztokholmie (1983) oraz Nagrody im. Herdera przyznawanej przez Uniwersytet Wiedeński (2000). Album In Principio (ECM, 2009), zawierający kompozycje napisane w latach 1989-2005 m.in.: Cecilia, Vergine Romana, utwór po raz pierwszy zaprezentowane w Turynie z okazji igrzysk olimpijskich w 2006 roku. Obok Ennio Morricone został zaproszony w 2009 roku na spotkanie twórców kultury z papieżem Benedyktem XVI, zaś od 2012 roku jest członkiem Papieskiej Rady Kultury.

Sukces „Pasji" Krzysztofa Pendereckiego sprawił, że dzieło pasyjne przestało być pieśnią przeszłości. Rozpoczęła się trwająca do dziś artystyczna debata nad rozmaitością kulturowych tradycji chrześcijaństwa. Mistyk z północnej Europy, Arvo Pärt, wychowany w rodzinie protestanckiej, przeszedł na prawosławie. Jego skomponowana w 1982 r. Pasja Janowa jest antydramatyczna - głosy solowe, pięć instrumentów i kameralny chór. Najprostsze harmonie, oszczędność i prostota muzycznego opracowania idą tu w parze z tekstem, który jest biblijną relacją Ewangelisty Jana. Pärt w swej łacińskiej pasji w niezwykle subtelny sposób łączy tradycję Wschodu z przedbachowską tradycją Zachodu. Z jednej strony wzorem dla niego jest duchowość misteriów średniowiecza, z drugiej zaś, opowiadając pasyjne wydarzenia w najprostszy sposób, zbliża się on do wschodniej idei symbolizowania. Dziełu Pärta patronuje filozofia ikony: kondensacja zamiast dźwiękowego malarstwa, monotonna melorecytacja głosów kolorowanych przez kilka instrumentów (solistom w partii Ewangelisty towarzyszą skrzypce, wiolonczela, obój i fagot; partiom Jezusa i Piłata - organy). Najprostsze współbrzmienia (unisona i oktawy), lapidarność i skupienie - środki muzyczne zaskakują w tym dziele i zachwycają.